یه اصطلاحی در بعضی کشورها توی کارهای کشاورزی وجود داره که به اون Pick Your Own می گند. تفسیر اصلیش هم اینه که در مناطق نزدیک شهر که محصولات کشاورزی کشت می شند برای کاستن از هزینه های برداشت، بسته بندی و حمل ونقل، تابلوهایی با این عنوان کنار مزارع و یا باغشون نصب می کنند تا هر کسی برای نیاز خودش بیاد و محصول رو خودش بچینه و با خودش ببره. این کار سود دوطرفه ای برای کشاورز و مشتری داره. مشتری محصول رو با قیمت خیلی پایین تری می خره، زمانی که توی مزرعه هست راحت دلی از عزا در میاره، محصول برداشت شده هم از نظر مشتری تازه هست و از همه مهمتر سرگرمی جالبی هم هست.

همه اینها رو نوشتم تا بگم ما هم براساس همین دانسته ها یکی – دو هفته پیش که اوج برداشت محصول توت فرنگی توی گلخانه های اطراف شهر بود تصمیم گرفتیم بریم که هم توت فرنگی بخوریم و هم برای یک هفته مون بیاریم.

چند جایی رو دیده بودیم که تابلوهای"ای چی گو= توت فرنگی" نصب کرده بودند و به سمت گلخانه هایی راهنمایی کرده بودند. رفتیم تا رسیدیم به اونجا. خیلی جالب بود. بین گلخانه ها محلهایی رو میز و صندلی گذاشته بودند. ابتدای ورودی یه تابلوی بلند و بالا گذاشته بودند که نرخ انواع سرویسهای اونجا رو نشون می داد.

100 گرم 300 ین (که توسط کارگر چیده می شد)

200 گرم 550 ین (که توسط کارگر چیده می شد)

"تابه هدای = هر چی می تونی بخوری" که خودت هم بچینی برای هر نفر بزرگسال 1500ین و بچه ها 800 ین

اصلا" حرفی از بردن نبود. همش در مورد خوردن تو همونجا بود و تمام.

تازه نکته جالبترش این بود که تعدادی هم پیشخدمت و کارگر هم اونجا کار می کردند. از همه اینها جالبتر اینکه وقتی عصر برگشتیم دیدیم سبزی فروشی کنار خونمون بسته های خیلی بزرگ توت فرنگی رو 300 ین گذاشته بود (خیلی ارزونتر).

مدتی بود به تب راز داوینچی مبتلا شده بودم. ترجمه فارسی اون رو به طور اتفاقی توی اینترنت پیدا کردیم و خوندیمش. کتاب جالبی بود. پر از اطلاعات جالب و اسامی حقیقی. بعد از تموم شدن داستان حالا این من بودم که مدتها تو فکر بودم که اینا چی بود و اصل داستان هم تا کجا واقعیت داره. سالها قبل چیزایی در مورد نقاشی شام آخر شنیده بودم اما این رمان چیزای جالبی برای گفتن داشت. خلاصه بعد از یک هفته خوندنش یک هفته هم طول کشید تا هضم بشه.

به کسانی که هنوز نخوندنش توصیه می کنم اگه وقتش رو دارید بخونید و بعد خودتون تفسیرش کنید.