این نوع فروشگاه ها از از اون دسته فروشگاه ها اند که محاله وقت خارج شدن یکی دو تا کیسه پر دستت نباشه. تقریبا شبیه فروشگاه های یک دلاری در کشورهای دیگه مثل آمریکا و کاناداست با این تفاوت که نوع ژاپنی اش خیلی مجهزتر و مرتب تره. هر چیزی از وسایل آشپزخونه، نوشت افزار، ظروف یکبار مصرف، اسباب بازی، وسایل باغبانی، لوازم آرایش، آچار، پیچ و مهر، وسایل سرگرمی حیوانات خانگی گرفته تا مواد خوراکی داره که اکثرا ساخت چین، کره، تایوان و تعداد کمی هم ژاپن اند.

تا چند سال پیش هرچی توی این فروشگا ها بود همه 99 یا100 ین بود اما حالا جنس های 200،300 و حتی 1000 ینی هم داره و روز به روز هم تنوع جنس هاش بیشتر می شه و کیفیت ضعیف تر (البته از نظر من).

به مناسبتهای مختلف در طول سال مثل اومدن بهار و تابستان، کریسمس، حتی هالویین و...کلی وسایل مربوطه رو در معرض فروش می ذارند و معمولا تند تند وسایلش آپ دیت می شند بنابراین اینطوری نیست که شما رو یکی دو بار اونجا بکشونه و هر موقعه از سال تنوع خاص خودش رو داره و خرید از اونجا نه تنها خسته کننده نیست خیلی راحت و هیجان انگیز هم هست.

در واقع خیلی فروشگاه های کار را اندازی اند به خصوص برای کسانی که برای دوره های کوتاه مدت و دانشچویی اینجا زندگی می کنند وبا وجود گرانی قیمتها، خرید خیلی چیزهای ریز مورد نیاز خونه از اونجا برای شروع زندگی خیلی به صرفه ست، کلی هم در صرفه جویی وقت کمک می کنه. اصلا هم فرقی نمی کنه که شما در کدوم شهر یا منطقه زندگی می کنید. به این خاطر که فروشگاه های صد ینی در سال 1990 در سرتاسر ژاپن تاسیس شدند و بصورت زنجیره ای اند. معمولا در نزدیکی ایستگاه های قطار می شه یه فروشگاه صد ینی بزرگ پیدا کرد. یکی از بزرگترین شرکت های 100 ینی که در همه جا شعبه داره "دایسو**" ست.

بیشتر خریدارهای این فروشگاها رو خانوما تشکیل می دن هم به خاطر قیمت پایین وهم اینکه تقریبا هر چیزی رو که توی خونه به درد میخوره میتونی فقط با یک سکه صد ینی بخری که معادل یک بطری 150میلی لیتری آبمیوه یا چای سبزه (البته در بیشتر این فروشگاه ها قیمت هر جنس با احتساب تکس 105 ین می شه).

این رو هم باید اضافه کنم که خیلی از وسایل توی این فروشگاه دوام آنچنانی نداره و می شه گفت تقریبا یکبار مصرفه و همون صد ین ارزش داره.

*100円ショップ)hyaku-en shoppu(

**Daiso Industries Co. Ltd.

خیلی جالبه بدونید که در زبان ژاپنی بیان کردن احساسات خیلی کمه و یا اصلا توی فرهنگ لغت شون کلمه هایی برای خطاب کردن مثل "عزیزم"،"جانم" و حتی لغت بوسیدن ندارند و از واژه انگلیسی اون استفاده می کنند.

وقتی این رو از دوستم شنیدم خیلی تعجب کردم. خودش به دلیل اینکه زیاد با خارجی ها در ارتباط بوده و سفر های خارجی زیادی رفته می گفت که اینطوری زندگی کردن خیلی سخته. برای اینکه نمی تونی اونطوری که دوست داری احساساتت رو بیان کنی و جالبه که می گفت زن و شوهرهایی که تازه ازدواج کردند خانم به آقا می گه "آناتا" و آقا، خانوم رو با اسم کوچیکش و بی هیچ عنوانی که حداقل عاطفه و احساسش رو نشون بده.

جالب تر اینکه بعد از اینکه بچه دار می شند "اوتو سان" و "اوکاسان" همدیگر رو خطاب می کنند که برابر با همون بابا و مامان خودمون هست و وقتی پیر می شن آقا به خانوم میگه" اووووی"(این طور خطاب کردن و بار ها بارها در جامعه و برنامه های تلویزیون دیدم) و خانوم هم معمولا طرف رو خطاب نمی کنه قثط گاهی می گه نه (به کسره نون). به نظر من و دوست ژاپنی ام این طرز صدا کردن واقعا بی احترامیه.