این عکس رو هفته پیش از یه درختی مقابل یکی از ساختمان های اداری گرفتم و خیلی به نظرم جالب اومد که میشه برای درخت ها هم، لباس زمستانی با ساقه و بقایای شالیزارها درست کرد وقتی امنیت و رفاه تامین باشه معلومه، میشه به فکردرخت ها در زمستان هم بود.که فوق العاده ست.

البته امسال زمستان در شهر ما برخلاف سالهای پیش خیلی سرد نشد اما پیش بینی شده که نه نه سرما قراره ماه بعد سری به ما بزنه.

در اینجا برای بیشتر درختها در خیابان ها، پارک ها وحتی در کوه محافظ های چوبی یا فلزی استفاده کردند و محلی که اون چوب یا فلز با تنه درخت در تماسه رو هم با تیکه های گونی و موکت پوشانده اند تا هم پوست زخم نشه هم در برابر طوفان هایی که هر ساله ژاپن رو در تابستان هدف قرار میده حفظ کنه.

ستاره​ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دل رمیده ما را رفیق و مونس شد

همیشه یه خبر خوب کلی حال آدم رو خوب می کنه و دیشب یکی از اون خبرهای خوب به ما رسید، یه قدم نورسیده، یه دختر کوچولو.

تولدت مبارک.

یه مثلی هست که میگه ژاپنی ها به آیین "شینتو" به دنیا می آند،به دین مسیحیت ازدواج می کنند و با آیین بودا هم می میرند. در واقع برای اغلب ژاپنی ها بعد از مرگ تازه معلوم می شه دینش چی بوده.

این مطلب رو بارها از زبون خودشون شنیدم. حتما شما هم شنیدید که ژاپنی ها خیلی درمورد دین کنجکاوی نمی کنند ممکنه یه سوالاتی بپرسند اما در هر حال برخوردش مهربانانه ست.

مراسم عروسی در ژاپن در سه مرحله خیلی رسمی برگزار می شه و شاید بشه گفت یه برنامه سخنرانی از عروس و داماد، خانواده ها و دوستاشون در سه مکان مختلف با لباسهای مختلفه. به این ترتیب که صبح میرند معابد "شینتو" وعروس و داماد به همراه پدرومادرهاشون و یه عده از دوستان و آشناها در حالی که لباسهای کیمونوی خاص عروسی و با نشان خانوادگی مخصوصشون(که در قسمت جلو و طرفین کیمونوطراحی شده) رو بر تن دارند از بزرگ اون معبد می خواند تا دعاهایی رو براشون بخونه.بعد هم خودشون میرند زنگ معبد رو به صدا در میارند دوبار دستهاشون رو بهم می زنند و دعا می کنند.

حتما در فیلم های ژاپنی دیدید عروس با صورت کاملا سفید شده (امروزه دیگه اینکار رو نمیکنند) در حالیکه کیمونو سفیدی تنشه ویه کلاه بزرگ سقید به اسم" تسودوکاکووشی" روی سرشه در کنار داماد با کیمونو مشکی خیلی رسمی و با رعایت آداب مربوطه زنگ معبد رو به صدا در می آرند دعا می خونند و برمی گرند.

چند وقت پیش درمجله ژاپن ژورنال خوندم که نوشته بود این کلاه بزرگ و سفید برای پوشاندن شاخ حسادت عروسه. بعد از ازدواج ممکنه که عروس نسبت به زندگی افراد دیگه حسادت کنه و در نتیجه همین موضوع باعث بشه که تو زندگیشون اختلاف بشه.

بعد از اونجا میرند کلیسا و مراسمی که اونجا برگزار می کنند که شبیه مراسم عروسی مسیحی هاست با این تفاوت که عروس و داماد مسیحی نیستند.

مراسم بعدی که معمولا شام رو هم شامل می شه در سالن هتل برگزار می شه و در حالی که عروس و داماد لباس های مهمانی به تن دارند به اتمام می رسه.

تا حالا اینجا ماشین عروسی که گل وروبان داشته باشه ندیدم.

در کل مراسم ازدواج برای عروس و داماد و برای میهمان ها پر هزینه است و امروزه ترجیح میدن که بجای مراسم برن ماه عسل به کشورهای دیگه.یا خیلی ساده زندگیشون رو شروع کنند

مهمون ها حتما باید به عنوان هدیه پول ببرند و پول رو داخل پاکتهایی که حتی میزان پول داخل آن مشخصه می ذارند.بسته به نسبت خویشاوندی و مقام بالاتر داشتن فرد در محیط کار (رییس شرکت یا استاد ) از ده هزار ین تا دویست هزارین هدیه می برند.

برای برگزار کردن جشن عروسی شرکتهای مختلفی هستند که تمام برنامه یزیهای مورد نیازبرای رزرو سالن، عکس و فیلم برداری، رسم و رسومات لازمه و حتی متن سخنرانی عروس و داماد و بقیه افراد رو براشون فراهم می کنند. محل نشستن مهمونها به صورت شماره روی کارت دعوتشون نوشته شده.و مردها کت وشلوار مشکی با پیراهن و کراوات سفید می پوشند.و خانومها هم لباس های مجلسی و گردنبند مروارید

عروسی های ایران واقعا پر شور و حاله و به همه خیلی خوش میگذره.و امیدوارم به عروسی ژاپنی دعوت نشید چون حوصله آدم سر میره.

ژاپنیها هم برای تعطیلات سال نو برنامه های مخصوص به خودشون رو دارند. برای بسیاری از اونها اولین برنامه رفتن به معبد هست البته این موضوع داره کم کم تغییر می کنه. علاوه بر این در طول تعطیلات برای دیدن بستگان و فامیل به خانه همدیگر می روند و برای همدیگر عیدی می برند. عیدی سال نو برای بچه ها پول هست که داخل پاکتهای کوچکی می گذارند و به آنها می دهند.

یکی دیگر از آداب و رسوم ژاپنی ها خوردن غذاههای مخصوص سال نو در کنار خانواده می باشد. البته نوع این غذاها تنوع زیادی دارد ولی چیزی که در بیشتر ژاپن ثابته غذای "زونی" zoni هست که به همراه "موچی" یا کیک برنج مصرف می شه. روش سنتی تهیه کردن کیک برنج نیاز به کار گروهی داره که تقریبا" 4 تا 5 ساعت طول می کشه. البته این روزها انواعی که توسط کارگاههای ماشینی تهیه می شه به فراوانی و به صورت تازه و خشک در اکثر سوپرمارکتها پیدا می شه.

برنج مخصوص خیسانده شده رو کمی می پزند. سپس خوب می کوبند که چیزی کاملا" چسبنده و یکدست بدست می آد. در واقع طعم خاصی نداره و در بعضی موارد داخل اونها رو با لوبیای پخته و یا چیزای دیگه پر می کنند. خیلیها هم دوست دارند که اون رو داخل غذا بیندازند بعد از اینکه کمی نرمتر شد بخورند. زمانی که این کیک رو توی غذا های سوپ مانند می اندازند چسبندگی اون چند برابر می شه.

جالبه که بدونید هر ساله تعداد 4 تا 7 نفر از افراد مسن در اثر خفگی که از چسبیدن این کیک برنجی ایجاد شده، جون خودشون رو از دست می دند. آمار امسال هم حکایت از خفه شدن 4 نفر و صدمه دیدن 7 نفر به طرز خیلی جدی دارد.

چندماه پیش یکی از شبکه های تلویزیونی ژاپن، فیلمی از ایران رو در برنامه ای (مسابقه ای) به نمایش گذاشت. گزارشگر فیلم که یک خانم ژاپنی بود برای تهیه گزارش به شهرهای اصفهان و شیراز (تخت جمشید) سفر کرده بود. در اصفهان از میدان امام و مسجد امام، و در شیراز هم از آثار باستانی تخت جمشید گزارش هایی تهیه کرده بودند. دو نکته جالب در این گزارش وجود داشت:
اول اینکه گزارشگر این برنامه جایی خارج از اصفهان وارد یکی از چاههای قناتی شد و در مورد تاریخچه و نحوه احداث قنات توضیح داد و همراه با این برنامه قطعه انیمیشنی هم تهیه کرده بودند که روش احداث و کار کردن قنات رو بیشتر توضیح داد که خیلی خوششون امده بود. نکته دوم سئوال مسابقه بود که پرسیدند در تصویری که از تخت جمشید تهیه شده نماد چه گلی در دست داریوش دیده می شود؟
گل نیلوفر آبی (lotus).