یکی از دوستان ایرانی که مدت 10 سالیه ژاپن زندگی می کنه و از ژاپن خوشش نمی آد چند وقت پیش می گفت من هر جای دنیا که برم فقط و فقط دلم برای "اومه باشی" ژاپن تنگ می شه و نه چیز دیگه ای.

اومه باشی میوه درخت اومه هست که شور انداخته شده. اومه یا همون زردآلوی ژاپنی درختی هست خیلی شبیه زردآلوی خودمون با گلهای سفید، زرد و صورتی که خیلی زودتر از ساکورا باز می شند و و درخت غرق گل توی اون موقع بسیار محسور کننده هست. مزه میوه ش با زردآلو ایران خیلی تفاوت داره.

از میوه نیمه رسیده اش که سبز و ترشه برای تهیه اومه باشی استفاده می کنند. روش سنتی تهیه اش هم به این صورته که اومه ها رو میذارند کمی خشک می شه و بعد از فشرده کردن با نمک مخلوط کرده داخل ظرفهای مخصوص نگهداری می کنند. این روش کمی دردسر داره و علاوه بر این آلودگی قارچی هم در بسیاری از موارد پیش میاد .

اخیرا" اومه باشی با استفاده از سرکه و شکر(البته از نوع کریستال که خیلی شبیه نبات خودمون هست) تهیه می شه. به ازای هر یک کیلو میوه تازه اومه، یک کیلو شکر و 1.8 لیتر سرکه استفاده می کنند. برای اینکه ترشی درست شده خوب جا بیفته حداقل چند ماه لازمه. خود ژاپنی ها بعد از 6 ماه مصرف می کنند. معمولا" رنگ اومه باشی تهیه شده قرمز خوشرنگه که ازش برای تزیین غذاها استفاده می کنند و جالبه که میگند اگه یه دونه اومه باشی وسط برنج باشه میشه مثل پرچم ژاپنه.

مزه اومه باشی ترش و شوره و اینطور که خودشون میگند خیلی خاصیت داره.