در ژاپن سنت ها خیلی خوب حفظ شدند و این سنتها بعضیهاشون اصلا" مال خود ژاپنی ها نیستند و مثلا" از چین یا کشورهای دیگه اومدند و در اینجا به مرور زمان ژاپنی شدند و الان مردم زاپن به اون افتخار می کنند. مانند مراسم چای, جشن ستارگان(تاناباتا),مراسم آتشبازی و خیلی موارد دیگه. اینها از نکات مثبته دولت ژاپنه که چیزای خوب رو برای سرگرمی و رفاه مردم از کشورهای همسایه الگو گرفتند و به نحو خوبی انجام میدند.
اما با توجه به بک گراند من, فرهنگهای دیگه ای هم دیده می شه که فقط و فقط از اینجا به جاههای دیگه برده شده مثل علم پرورش درختان به شکل بونسای (که بعدا" مفصل در موردش می نویسم) و گل آرایی به سبک ژاپنی که به اون در اصلاح ژاپنی اکه بانا (یا کادو) گفته می شه.

ترجمه فارسی اون میشه" آرایش گل های زنده". این هنر سنتی خیلی برای مردم ژاپن آشناست و تقریبا میشه گفت همه از پیر و جوون اصول اون رو میدونن. توی شهری که ما هستیم چندین آموزشگاه ویژه وجود داره که در پایان دوره به هنرجوها گواهینامه هم میدند. اصول کلی گل آرایی اکه بانا شامل قرارگرفتن سه شاخه گل طبیعی در زوایای مختلف است که هر شاخه نماد بهشت, زمین و بشرهستند . این گل آرایی در گلدانهایی معمولا" با دهانه بزرگ انجام می شه و با کمک یک صفحه فلزی سنگین میخ دار به نام "کنزان" گلها رو در جهات مختلف شکل می دن(این صفحه کار اسفنج رو در گل آرایی ما داره).
طرز قرار گرفتن و طول شاخه هر کدام از این گلها مهمه. مثلا شاخه اصلی باید با زاویه 15 درجه و شاخه دوم با زاویه 45 و شاخه سوم در جهت مخالف با زاویه 75 درجه از عمود قرار می گیرند. البته این رو هم بگم که امروزه این اصول رو کاملا رعایت نمی کنند و به زیبایی بیشتر اهمیت میدهند.
شروع این نوع گل آرایی به قرن ششم برمیگرده که بزرگان معابد یکسری گل هایی رو تزیین می کردند و به مجسمه بودا تقدیم می کردند. اکه بانا دارای سبک های مختلفی است مثل "ریکا" و "موری بانا". ریکا در قرن پانزدهم رایج بوده و در اون گلها رو طوری میچیدند و نسبت میدادن که بیانگر عظمت طبیعت باشند مثلا شاخه های درخت کاج سمبل سنگ و صخره و گل های داوودی سمبل رودخانه. اما امروزه از این سبک کمتر استفاده میکنند.
سبک موری بانا در دوران مدرنیزه شده ژاپن به وجود آمده و سادتره .در قدیم دختر های دم بخت می بایست اکه بانا, مراسم چایی و هنر خوشنویشی ژاپنی رو بخوبی یاد می گرفتن . جالبه نه؟