به نظر من هدایت استعدادهای فردی اشخاص در سنین کودکی و نوجوانی بهترین کمک به جامعه و فرد می تونه باشه. بسیاری از مشکلات اجتماعی که توی ایران دیده می شه ناشی از این مساله است.
توی ایران توی دانشگاه بارها و بارها پیش اومده بود که دانشجویان جدید الورود می اومدند و می پرسیدند که این رشته ای که ما قبول شدیم چی هست و آینده کاریش چیه ؟ اصلا ما درس چیه می خونیم و .... حالا اینکه از کودکی استعدادهای اونها شکفته نشده بماند . اما حالا که می خواند وارد یه محیط علمی جدید بشند چی؟
مساله دیگه ای که برای بسیاری از دانش آموزان دبیرستانی وجود داره اینه که دانشگاه واقعا چه محیطی هستش؟ اونا باید چیکار کنن؟ اینا چیزای هست که باید قبل از ورود مشخص بشه نه بعد از یک و یا دو سال بعد از ورود و از بین رفتن انگیزه ها !!!!! و اینکه هر کسی استعداد چی رو داره و به صورت خیلی خودمانی از چی خوشش می آد.
اینجا مواردی وجود داره که به این مساله کمک فراوانی می کنه . اینکه توی کودکستانها و مدارس ژاپن تا چه حد روی این مساله کار می کنند بماند برای یه وقت دیگه. اما موضوعی که اینجا برای ما و دوستان بسیار جالبه اینه که دانشگاههای اینجا بسته به دانشکده تاریخی رو تعیین می کنند و به اطلاع همه و بخصوص دانش آموزان دبیرستانی می رسونند که فلان روز در فلان دانشکده "اوپن کمپوس" هست و هر کسی علاقه داره می تونه بره اونجا و از نزدیک با کارهایی که توی هر آزمایشگاه و گروه انجام می شه آشنا بشه و سئولات خودش رو راجع به نوع فعالیتها و آینده کاری بپرسه. توی آزمایشگاهها هم نمونه بسیار ساده ای از کارهای که انجام می شه رو برای نمایش آماده می کنند. بصورت پوستر، ماکت یا یک نمونه کوچک آزمایشگاهی و ... .ا